باستان پژوهی

2022-06-06 20:31:32 که آخر بگذرد این نیز هم زود...

چند روز پیش دوستی شکواییه یکی از اعضاء مؤسس «جامعۀ باستان‌شناسی ایران» را برایم فرستاد که نویسنده در آن خبر داده بود: «”جامعۀ باستان‌شناسی ایران“ به تاریخ پیوست»! ناگاه از فکرم گذشت که یعنی «جامعه» بعد از ده دوازده سال فعالیت هنوز به تاریخ نپیوسته و قائل به تاریخ‌مندی خود نبوده است؟!

اواخر دهۀ 1380 که به ابتکار دولت مهرورزی ماجرای چندپاره کردن تشکیلات سازمان میراث فرهنگی به بهانۀ کاستن از تراکم جمعیت تهران رخ داد، واکنش‌هایی در میان اهالی میراث فرهنگی و باستان‌شناسی کشور صورت گرفت. ازجملۀ آن‌ها تأسیس «جامعۀ باستان‌شناسی ایران» بود. این نگارنده یکی از سه عضو اولیۀ جامعه بود که نقش و سهمی در هم‌فکری و تدوین اساسنامه و شکل‌گیری آن داشت. البته پیش از اعلام حضور رسمی فعالیت «جامعه» درخواست کردم نامم درج نشود (قصد هم نبود جایی بنویسم ولی پیش‌ترها به مناسبتی در تالار عمومی «جامعه» طرح شد و اخیراً هم همکار گرامی آقای عمران گاراژیان در روایت خود از چگونگی تأسیس جامعه به آن روزها اشاره کرده‌اند. اگرچه، اسناد و مکاتبات آن روزها هم موجود است).

در یادداشتِ اشاره‌شده با لحنی تلخ‌کام آمده بود که «”جامعه“ به عنوان تنها نهاد مستقل، آزاد و دمکراتیک در باستان‌شناسی بعد از دوازده سال به تاریخ پیوست»! خوشحال نشدم. چون من هم یکی از علاقمندان و دوستداران «جامعه» بودم و هستم. در این سال‌ها بارها در دفاع یا نقد جامعه مطالبی نوشته‌ام و گاهی هم طرف مشورت جامعه بوده‌ام. من موافق این رویکرد جامعه که فعالیت خود را منحصر به فضای مجازی کرده است نبودم. در واقع، نوعی اجتناب از واقع‌بینی و پرهیز از ارتباطات ملموس اجتماعی در این رویکرد جامعه می‌دیدم که شرح آن در این مجال نمی‌گنجد. کوتاه این‌که، در این ده دوازده سال دورادور شاهد بوده‌ام که عزیزانی به جامعه آمده و رفته‌اند، اما جامعه همچنان مانده و به عنوان یک نهاد مدنی و تخصصی به کار خود ادامه داده است. جامعه نشان داده که در مواجهه با تغییرات منعطف بوده و در این مدت به رغم تلاطم‌ها تداوم خود را حفظ کرده است.

کارنامۀ جامعه تا همین‌جا هم درخشان است. در باستان‌شناسی ما با یک قرن پیشینه که کمابیش کارهای جمعی از این جنس سابقه‌ای نداشت، جامعه توانسته تمرین کار جمعی بدون وابستگی‌های دولتی و با عبور از محدودیت‌های بعضاً تبعیض‌آمیز جامعۀ سنّتی را رقم بزند. شش دوره انتخابات برپا کند. دو سه نسل از پژوهشگران را گرد هم جمع کند. مجلۀ علمی-تخصصی خودش را تهیه و منتشر کند. منشور اخلاقی-اجرایی بنویسد. سخنرانی و نشست برگزار کند. در مواقع لزوم اعلام نظر کارشناسی کند و همچون ناظری آگاه، مسؤول، بیدار و بی‌طرف نسبت به حوادث مهمی که در عرصۀ میراث فرهنگی کشور رخ می‌داده واکنش نشان دهد. بی هیچ حمایتِ مالی و فقط با اتکاء به کارهای داوطلبانه روی پای خودش بایستد. این‌ها دستاوردهای کمی نیست. می‌خواهم بگویم با گذشت زمان تجربیاتی به دست آمده که برای باستان‌شناسی و جامعۀ میراث فرهنگی ایران مغتنم است. سرمایۀ فکری و اجتماعی و مدنی است. حاصل عمر است و توشۀ راه. تجربۀ زیسته و اندوخته است. صد البته که می‌بایست این تجربه بازخوانی و بازاندیشی شود و مورد نقادی قرار گیرد؛ البته با متر و معیار مناسب و با واقع‌بینی، نه با کمال‌گرایی مفرط یا غرض‌ورزی.

به عنوان یکی از علاقمندان به فعالیت‌های «جامعۀ باستان‌شناسی ایران» آرزو می‌کنم اعضاء جامعه نظر به حُسن کنند و کنایۀ «به تاریخ پیوستن» جامعه را تعبیر بد نکنند. ما در تاریخ انسان شده‌ایم.


شهرام زارع

https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-06-06 12:03:42 روایتی دربارۀ شکل‌گیری «جامعۀ باستان‌شناسی ایران»

«در گفتار پیوست درباره فرایند تأسیس و اهداف جامعه باستان شناسی در آن زمان شرح داده ام و البته شرایط امروزش را از منظر خود ارزیابی نموده ام. من پیشنهاد اصلاحات ساختاری و بنیادی داشته و دارم.
لطفا توجه داشته باشید همکاران گرامی مثلا آقایان کوروش محمدخانی و نوذر حیدری در مؤسس بوده اند و فعال هم بوده اند اگر همکاری از قلم افتاده نه یعنی قصدی در میان است این گفتار هدف دیگری دارد. در گفتار من افراد مطرح نیستند فرآیند کلی مد نظر است.
نکته ای دیگر هم هست. امروز از طریق انتشارات من، هم به فارسی و هم به انگلیسی، مشخص است که من از رویکردهای باستان شناسی ملی گرایانه و باستان شناسی که مبتنی بر تهییج احساسات ملی است، دفاع نمی کنم. آن را واقعیتی در جامعه ایران می دانم اما مادامیکه انحصارطلب ظاهر می شود و اعتبار روشی دانش/ نظام و رویکرد ما را تحت تأثیر قرار می دهد آن را قابل دفاع ندانسته و نمی دانم. تامل و بازبینی در بهره برداری ها از آن همانند غیرمتخصصان (ترجیحاً افراد سیاسی و حاکمیت‌ها) را در مجامع تخصصی، روزآمد نمی‌دانم.»

عمران گاراژیان

https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-05-29 08:14:02 مراسم نکوداشت استاد باستان‌شناسی «دکتر یوسف مجیدزاده» و رونمایی از کتاب «سپهر مجد»

به پاس بیش از شش دهه خدمات علمی و تلاش برای شناخت فرهنگ و تمدن ایران‌زمین

دوشنبه، نهم خرداد 1401، ساعت 14
تالار اجتماعات موزه ملّی ایران

https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-05-28 23:01:12 سخنان دکتر مهدی حجت دربارۀ ایجاد دانشگاه میراث فرهنگی در «عمارت مسعودیه».

برگرفته از: میراث‌باشی @mirasbashi

https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-05-28 22:37:06 [دنبالۀ متن ]

خوب است آقای حجت به جای آن‌که جامۀ ناساز برای قامت «مسعودیه» سفارش دهند، دلیرانه و صریح به نقد انگاره‌های همکاران خود همت گمارند که مسعودیه را به این روز انداختند. سیدمحمد بهشتی، چهرۀ شناخته‌شدۀ میراث فرهنگی و از استادان «دانشکدۀ میراث»، ازجمله مسببان طرح هتل شدن «عمارت مسعودیه» است. بهشتی بر آن بود که برج میلاد از نفایس است و عمارت مسعودیه نه (هنرنیوز، ۱۳۹۳/۴/۳). پیش‌تر استادان و کارشناسانی چون باقر آیت‌الله‌زاده شیرازی و شهریار عدل پیشنهادهای مناسب دربارۀ کاربری مسعودیه ارائه کرده‌اند. شیرازی و همکارانش در دهۀ 1370 مسعودیه را با خون دل مرمت کردند. نظرات شیرازی در باب احیاء مسعودیه در جلد پنجم کتابِ دومین کنگره تاریخ معماری و شهرسازی ایران مکتوب و منتشر شده است. انتقال «دانشکدۀ میراث» یا ایجاد «دانشگاه میراث» در عمارت مسعودیه از پیشنهادهای او نیست؛ لابد به این دلیل که کاربری نامأنوس و سنگینی محسوب می‌شد. شهریار عدل اما به کلی با تأسیس «دانشکدۀ میراث» مخالف بود و می‌گفت در آن سالها چند بار نظرم را با مسببان و متولیان در میان گذاشتم اما اثر نکرد.

پیشنهاد ایجاد «دانشگاه میراث فرهنگی» طرح مجددِ تجربۀ شکست‌خورده و پیش‌تر آزموده‌شده‌ای است. ایدۀ تأسیس دانشگاه ذیلِ دستگاه اجراییِ وزارت میراث فرهنگی معایب دیگری هم دارد. ازجمله این‌که، نهاد وزارت میراث را از حیطۀ اصلی مأموریت و مسؤولیت خود دور می‌کند و بار اضافی بر شانه‌اش می‌نهد. وانگهی، تجربۀ چند دهۀ گذشته نشان می‌دهد که تأسیس دانشگاه‌های موازی و خصوصی و خصولتی بیش از آن‌که به رشد علم و فرهنگ کمک کرده باشد، به هرج‌ومرج دامن زده و آشفته‌بازار شبه‌علم و کاسب‌کاری را تقویت کرده است.
نظریۀ توسعۀ کمّی و درهم‌آمیزی تشکیلات میراث فرهنگی که آقایان حجت، بهشتی و همگنان ایشان مستقیم یا غیرمستقیم در آن دخیل بوده‌اند، اگرچه هنوز به دقت مورد نقد و ارزیابی قرار نگرفته اما به نظر نمی‌رسد چندان مفید به حال میراث کشور بوده باشد. تأسیس دانشگاه میراث فرهنگی نیز می‌تواند در ادامۀ آن نظریه ارزیابی شود. باید پذیرفت دانشگاهی که بناء بر خواست تعدادی مدیر و با یک بخشنامه می‌آید و می‌رود موضوع و موضعی ندارد که خود را حفظ کند. چنین دانشگاهی اگر باز هم برپا شود دوباره تعطیل می‌شود.

شهرام زارع

https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-05-28 22:29:36 «حرف گُنده» و تالی فاسد؛
چرا تأسیس «دانشگاه میراث فرهنگی» بی‌معناست؟

دکتر مهدی حجت، استاد معماری و چهرۀ شناخته‌شدۀ میراث فرهنگی کشور، طی گفت‌وگویی دربارۀ وضعیت و آیندۀ «عمارت مسعودیه» اظهار داشته‌اند که به مسؤولان وزارت میراث فرهنگی پیشنهاد کرده‌ام یک دانشگاه میراث فرهنگی تأسیس شود و «عمارت مسعودیه» می‌تواند محل آن دانشگاه باشد. در همان آغاز صحبت هم اذعان داشته‌اند که «این حرف گنده‌ایه...».
این یادداشت نقدی است بر پیشنهاد ایشان.

سازمان میراث فرهنگی به ریاست آقای حجت در سال 1368 نهادی به نام «مرکز آموزش عالی میراث فرهنگی» تأسیس کرد که در مجموعۀ کاخ نیاوران مستقر شد و به عنوان یکی از واحدهای این سازمان شناخته می‌شد. هدف این مرکز «تربیت نیروی انسانی کارآمد در زمینه‌های مربوط به میراث فرهنگی و مورد نیاز سازمان میراث فرهنگی [و بعداً]، صنایع دستی و گردشگری» تعریف شده بود (اساسنامه، مصوّب 16/4/1369). این مرکز که به «دانشکدۀ میراث» هم اشتهار داشت در سال 1398 به نوعی تعطیل شد.

بازخوانی تجربۀ «دانشکدۀ میراث» نشان می‌دهد که برخلاف نظر آقای حجت تأسیس «دانشگاه میراث فرهنگی» نه تنها الزاماً به رشد میراث فرهنگی کمک نخواهد کرد، بلکه می‌تواند باب تازه‌ای باشد برای انحطاط و تضعیف بیش از پیش دستگاه میراث فرهنگی. امروز می‌توان پرسید که در دانشکدۀ میراث چه بود که در گروه‌های آموزشی دانشگاه‌ها نیست؟ و تجربۀ حضور آن مرکز چه به میراث افزود که در غیاب آن احساس غبن کنیم و به اندیشۀ تأسیس «دانشگاه میراث» بیفتیم؟ آیا تعطیلی آن مرکز خود نشانۀ انقراض در روندی طبیعی و ناگزیر نمی‌تواند باشد؟

موضوع «دانشگاه میراث فرهنگی» از منظر و با خصایصی که آقای حجت اشاره‌وار برشمرده‌اند چندان با ایدۀ دانشگاه جست‌وجوگر که در پی دانش و بینش و حقیقت و معرفت و حتی حفاظت و شناخت مواریث فرهنگی و تمدنی ایران باشد همخوان نیست. تجربۀ «دانشکدۀ میراث» که با اندکی اغماض صورتِ تحقق‌یافتۀ پیشینیِ دانشگاه مورد نظر آقای حجت است، بیش از آن‌که دانشگاه خلاق و پرسنده و پویا و مستقل و نقاد باشد کانونی کارمندساز بود که دست بالا کارشناس فنّی تولید می‌کرد. مرکزی آموزشی که منویات نهادی اجرایی را تحقق بخشد الزاماً دانشگاه نیست. چنین نهادی عاری از استقلال است. نبوغ و رشدِ خلاقیت و نقد و پرورشِ استعداد در آن راهی ندارد و دانشجویانی پیرو و مقلّد می‌پرورد نه پیشرو و مولّد. استادان و مدرسان چنین نهادی برای خدمت به تربیت دانشجویان استخدام نمی‌شوند، بلکه اغلب از مباشران و مدیران آن نهاد اجرایی یا تحت سیادت و نفوذ آن‌ها انتخاب خواهند شد؛ چنان‌که در تجربۀ دانشکدۀ میراث می‌شدند. صغارت فکری این معلّمان تعلیم‌نیافته سبب خواهد شد که دانشجویان نیز مطیع و متابع تربیت شوند. خودارزیابی و خودانتقادی در چنین دانشگاهی جایی نخواهد داشت. خلاصه آن‌که، روح کلی چنین نهادی معطوف به پرسش‌گری و عالم‌پروری نیست، بلکه محفلی خواهد شد در خدمت بازتولیدِ بوروکراسی و تکثیر مکانیکی کارشناس/کارمندانِ مطیع و مقلّد. چنین جایی نه تنها گرهی از کار فروبستۀ میراث و کشور نخواهد گشود، بلکه کانونی می‌شود برای سرریز معضلات میراث و در درازمدت گره‌افکن و دردسرساز.

[ادامه ] Buka / Bagaimana

2022-05-17 16:45:57 طرحِ ضد ملی
کامبیز مشتاق‌گوهری، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران

طرح جدید مجلس با عنوان «طرح بهینه استفاده از اشیاء باستانی و گنج‌ها» جامعه علمی کشور را به‌دلیل ضدیتی که با علم در آن به نمایش گزارده شده دچار بهت کرده است.

بیچاره برخی از چهره‌های سیاسی که به هر دری می‌زنند تا بتوانند از طریق ارائه طرح‌هایی از این دست ناتوانی خود نسبت به تحقق شعارهایشان در بدو ورود به مجلس را جبران کنند و در این مسیر حتی از طرحی چنین ارتجاعی که به روشنی هدفش غارت قانونی میراث ملی ایران است چنان حمایت می‌کنند که اهل فن را نگران طرح و شاید تصویب چنین طرح شرم‌آوری در این مجلس می‌کنند.

این نمایندگان چون خود بهتر می‌دانند که گردشگری بین‌المللی در ایران معطل آن دسته از گشایش‌هاست که جمهوری اسلامی قادر به تامین آنها نیست برآنند تا در رکود کنونی گردشگری کشور این آثار تاریخی فرهنگی ملت که پشتیبان تنها گونه گردشگری نسبتا پررونق کشور یعنی گردشگری فرهنگی است را نزد ملت‌های ثروتمند غربی و عربی بفرستند تا همین اندازه هم نخواهند قدم‌رنجه کنند و به کشور ما با محدودیت‌های گردشگری‌اش سفر کنند./سازندگی
@saazandeginews Buka / Bagaimana

2022-05-14 23:20:25 چگونه شوک بزرگ، باستان‌شناس را به گریه انداخت؟ وقتی درد از جان ایران به تن ما می‌رسد (فیلم)

فاطمه علی‌اصغر


asriran.com/003WOu

@MyAsriran Buka / Bagaimana

2022-05-14 22:32:53 بیانیۀ انجمن ایرانی تاریخ دربارۀ طرح «استفاده بهینه از اشیاء باستانی و گنج‌ها»

هو العلیم
در روزهای اخیر متأسفانه تعدادی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی طرحی را برای کاوش‌های باستان‌شناسانه به ریاست محترم مجلس پیشنهاد داده‌اند تا پس از تکمیل فرآیند بررسی شکل قانونی به خود بگیرد. بر اساس نظر متخصصان، مورخان، و باستان‌شناسان این طرح هویت، تاریخ و میراث فرهنگی این سرزمین را نادیده انگاشته و بر مبنای آن، آثار باستانی و فرهنگی کشور به حراج گذاشته می‌شود. به عنوان نمایندگان جامعه علمی تاریخ کشور به صراحت اعلام می‌کنیم این طرح موجب وارد شدن آسیب جبران‌ناپذیر به تاریخ و فرهنگ ایران عزیز خواهد شد.

نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی بر اساس اصل شصت‌وهفتم قانون اساسی سوگند یاد می‌کنند که ودیعه‌ای را که ملّت به آنان سپرده به عنوان امینی عادل پاسداری کنند و در انجام وظایف وکالت، امانت و تقوی را رعایت کرده و همواره به استقلال و اعتلاء کشور و حفظ حقوق ملّت و خدمت به مردم پایبند باشند، از قانون اساسی دفاع کنند و در گفته‌ها و نوشته‌ها و اظهارنظرها، استقلال کشور و آزادی مردم و تأمین مصالح آنها را مد نظر داشته باشند.
بر این اساس، نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی در این شرایط که می‌بایست با قانون‌گذاری صحیح، نظارت‌ها برای حفظ اصولیِ آثار باستانی و تاریخی را افزایش داده و فرایند حفاری‌ها را به متخصصین و نهادهای علمی منحصر کنند و با هر نوع خروج اشیاء و مواریث فرهنگی از کشور مخالفت ورزند با مطرح کردن چنین طرح‌هایی باعث تعجب جامعه علمی باستان‌شناسی و تاریخ و سایر فعالان فرهنگی کشور شده‌اند.

متأسفانه با بررسی طرحِ «استفاده بهینه از اشیاء باستانی و گنج‌ها» توسط باستان‌شناسان، مورخان، نخبگان و محققین میراث فرهنگی مشخص گردیده که تصویب چنین طرح‌هایی، قانون مجازات اسلامی سال ۱۳۵۸ که خرید و فروش اشیاء عتیقه را در کشور ممنوع و برای آن مجازات تعیین کرده است ملغی می‌کند. همچنین این طرح ضمن آن‌که با ارزش‌ها و آرمان‌های هویت ایرانی-اسلامی که بر حفظ تاریخ و میراث فرهنگی کشور تأکید دارد مغایرت دارد، با اصل گرامیداشت سنّت‌های فرهنگی و حفظ هویت تاریخی کشور توسط نهادهای نظام جمهوری اسلامی ایران در تضاد است. همانطور که در تعارض با رویکردهای علمی متخصصان رشته‌های تاریخ، باستان‌شناسی و دیگر رشته‌های علمی و فرهنگیِ مرتبط است. بر اساس قوانین، ضوابط و کنوانسیون‌های داخلی و بین‌المللی در هیچ کشوری در جهان، مواریث فرهنگی آن کشور با هدف ارزآوری به حراج گذاشته نمی‌شود و خرید و فروش مواریث فرهنگی و خروج آن از کشور مبدأ کاملاً غیرقانونی است.

همچنین این طرح با بخش از سیاست‌های کلی نظام درباره جلوگیری از انجام اعمال حفاری‌های غیرمجاز و کاوش به قصد به دست آوردن اشیاء عتیقه و آثار تاریخی و بند ۱۴ سیاست‌های کلی قضایی مصوّب ۲۸/۷/۱۳۸۱ ابلاغی مقام معظم رهبری (بازنگری در قوانین برای کاهش عناوین جرایم و کاهش استفاده از مجازات زندان) مغایرت دارد. آنچنان که همگان می‌دانند کاوش‌های باستان‌شناسی تجاری سال‌ها است که در سطح جهان منسوخ و مطرود و غیرقانونی است، چرا که حاصلی جز تخریب هویت تاریخی و فرهنگی کشورها در پی نخواهد داشت. برای اشتغال‌آفرینی در رشته‌های باستان‌شناسی و تاریخ هم سالهاست پیشنهادات مختلفی از طرف جامعه علمی مطرح می‌شود که مورد توجه قرار نگرفته است و ما آمادگی داریم برای رفع این دغدغه آنها را به مراجع قانونی ارائه کنیم.

نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی به خوبی می‌دانند که غنای تاریخی و فرهنگی ایران بستر بسیار مساعدی برای رونق صنعت گردشگری و بازدیدهای علمی-تاریخی است که موجب تحول اقتصادی کشور خواهد شد. بنابراین، بسیار دور از ذهن است که نمایندگان محترم در جهت تصویب قوانینی مغایر با ظرفیت‌های مطلوب توسعه فرهنگی عمل کرده و با حراج مواریث فرهنگی خود چنین ظرفیتی را به دیگر کشورها هدیه کنند و علاوه بر نابودی تاریخ و فرهنگ و هویت ملّی سرزمینی خود، ظرفیت‌های فرهنگی و اقتصادی نسل‌های آینده را نیز به مخاطره بیندازند.
متأسفانه در نگارش این طرح از مشاورۀ هیچ ‌یک از نهادهای علمی و رسمی تاریخی، باستان‌شناسی، میراث فرهنگی و نخبگان علمی در این زمینه استفاده نشده است و از نظر متخصصان کاملاً غیرحرفه‌ای است.

«انجمن ایرانی تاریخ» به عنوان یک نهاد علمی و حقوقی این طرح را طرحی بسیار خطرناک، نامطلوب و به‌طور قاطع مردود می‌داند و امید دارد که با عنایت ریاست محترم مجلس و نمایندگان از دستور کار مجلس شورای اسلامی خارج گردد و به نگرانی‌های جامعه علمی و فرهنگی کشور در این زمینه پایان دهد.

هیئت مدیرۀ «انجمن ایرانی تاریخ»
https://t.me/ishistory


https://t.me/bastanpazhuhi Buka / Bagaimana

2022-05-13 12:14:07 آقای وزیر ! دلیری کنید و سکوت را بشکنید

یادداشت دکتر حکمت‌الله ملاصالحی استاد دانشگاه تهران و عضو هیات امنا بنیاد ایران‌شناسی خطاب به وزیر میراث فرهنگی

در متن این یادداشت که در اختیار میراث‌باشی است، آمده است:

جناب آقای وزیر محترم میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی!

آقای مهندس ضرغامی، سکوت را بشکنید و دلیری کنید و خاموش ننشینید و مانع به بحث نهاده شدن طرح پیشنهادی ضد ملی و فاجعه بار و خطرناک و خطرخیز جماعتی نامجلسی خفته و خوابگرد تاریخ به مجلس‌نشینان همکسوتشان، بشوید که اگر روزی به تصویب برسد؛ آن روز را می‌باید خیانت‌بارترین روز در تاریخ مُلک و ملت ما به ثبت رساند و بیاد و خاطره فاجعه فضاحت ننگین و شرم آورش هزاره ها می باید در سوگ نشست؛ البته و صد البته اگر تا آن زمان با این همه خیانت‌های پی به پی در امانت و تبدیل ایران به قتلگاه منابع حیاتی و طبیعی و مواریث فرهنگی، ایرانی بجای و برپای مانده باشد!

آقای وزیر محترم !

انتظار می‌رود و امیدوارم بدانید بر چه جایگاه رفیعی تکیه زده‌اید و بگوش و به هوش و بیدار باشید؛ چه مسئولیت سنگین و خطیری را بر شانه گرفته اید و میراثدار و سنگربان چه سرزمین عظیمی از مواریث تاریخ و فرهنگ بشری هستید. اینجا ایران است. آلاسکا و ایسلند و این امارت و آن شیخ نشین و این شاخ نشین و آن شاه نشان ساخته و پرداخته نظام‌های سلطه جهانی نیست.

ایرانِ تاریخیست. ایران ِملتی کهن و تأثیرگذار بر تاریخ و فرهنگ بشری در مقیاسی جهانی و تأثیرپذیر در مقیاسی کلان. ایران، مدعی یک جهان حکمت و خرد و فکر و فلسفه و معنویت و هنر و ذوق و زیبایی و شعر و ادب و اخلاق است.
 ...
عبور از کوره پیچ ها و گلوگاه‌های سنگین و سهمگین و صعب العبور تاریخ بدون هوشمندی و حکمت و خِرد و منطق و دانش و دانایی و بینش و بصیرت تاریخی آنهم در عصری تاریخمدار و جهانی و جهان گستر و سیطره و سیادت یکی از تاریخی‌ترین تمدن ها در تاریخ بشر، ناممکن است.

برای جامعه باستان شناسان و همه فرهنگ دوستان و میراثبانان هوشمند و دلسوز و نگران میهن، غم انگیز است حتی در قامت تنگ و ننگ و انگ شایعه بشنوند، طرح پیشنهادی جمعی از نامجلسیان به مجلس نشینان همکسوتشان به مقصد شوم و خفت بار و سهمگین به تصویت رساندن فروش آثار باستانی که برایشان عتیقه و دفینه است و گنج‌های بادآورده و زیرخاکی با حمایت و مشورت ضمنی صدرنشینان وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی آماده شده است. امیدوارم چنین نباشد. سکوت را بشکنید و دلیری کنید و نامجلسیان و دست‌های خیانت باندهای قاچاقچیان حرفه‌ای پشت صحنه و پرده را از هر تشکیلات و نهاد و بنیادی افشا و کوتاه کنید.

جناب آقای ضرغامی! کاوش‌های باستان‌شناختی از جراحی‌های پزشکی حساس‌تر هستند. یک بار بیش اتفاق نمی‌افتند. وقتی لایه‌ای تخریب می‌شود و به ناباستان شناسان نامتخصص اجازه کاوش داده می‌شود برای همیشه به طرز جبران ناپذیر، برگ‌های عظیمی از کتاب قطور تاریخ و فرهنگ بشری ما از کف رفته است. هیچ جبرانی و بدیلی برایش متصور نیست.

هر محوطه باستان شناختی یک کتابخانه عظیم و غنی و مستور و ناخوانده است. هزاره هایی از تاریخ و فرهنگ و هنر و آیین و اقتصاد و حیات فکری بشری ما را در بطنش دارد که می باید هم کشف باستان شناسانه هم خوانش باستان شناسانه و انسان شناسانه شود. هیچ مرجع دیگری مجاز به حفاری محوطه های باستان شناختی نیست. مگر با مجوز رسمی پژوهشگاه باستان شناسی و متخصصان مرتبط با دانش باستان شناسی، زیر خیمه و تحت نظارت تام باستان شناسان متبحر و کارآزموده در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی.

گناهیست نابخشودنی و خطایی بزرگ و خسارتی عظیم که می‌بینیم در سکوت و حمایت‌های ضمنی صدرنشینان وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، محوطه‌های باستان شناختی کشور یله و بی مهار جولانگاه قاچاقچیان حرفه‌ای شده است و هرگاه که اراده کنند و هرجا را که بخواهند می‌روند و می‌کاوند! چنین رفتاری را در هیچ جای جهان متمدن با مواریث کشورشان نمی بینیم! سکوت در برابر این همه تجاوز و تخریب و جفای به مواریث کشور، به لحاظ شرع و شریعت گناهیست نابخشودنی

سکوت در برابر این همه تجاوز و تخریب و جفای به مواریث کشور، به لحاظ شرع و شریعت گناهیست نابخشودنی و به لحاظ اخلاقی ناپسند و به لحاظ اجتماعی ستم به هزاران دانش آموخته باستان شناسی متخصص و استعداد درخشان دانشگاه‌های کشور که برای امرار معاش به شغل ها و اشتغالاتی پناه برده اند که نه در شأن و منزلت و مقام علمی و حرفه ای و تخصص آنهاست و نه به منفعت مُلک و ملت. وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را جولانگاه افراد نامتخصصِ فرصت طلبِ کاسب کار نکنیم. این جماعت کاسبکار فرصت طلب، همیشه در همه نظام ها و با همه نظام ها هستند و بار بر شانه ملت و خار بر سر راه مردم!

https://bit.ly/3wmRujT
instagram.com/miras_bashi
@mirasbashi Buka / Bagaimana