بنام خدا *یادمانه ای از چگونگی گسترس دانشگاه ازاد اسلامی واحد | دکتر سید محمد جعفر ناظم السادات

بنام خدا
*یادمانه ای از چگونگی گسترس دانشگاه ازاد اسلامی واحد ارسنجان و یادی از بزرگان اسمانی شده*
سید محمد جعفر ناظم السادات ۲۵ دی ماه سال ۱۴۰۱
از اردیهشت سال 1367 تا بهمن ماه سال ۱۳۷۰ به مدت نزدیک پنج سال افتخار انرا داشتم که بعنوان نخستین رییس دانشگاه ازاد اسلامی ارسنجان در خدمت مردم این سرزمین و کشورم باشم. در راستای گسترش این واحد دانشگاهی بر ان شدیم که افزون بر دو رشته پیشین، بتوانیم در چند رشته تحصیلی دیگر هم دانشجو بپذیریم.
یاداور میشود که دانشگاه ازاد اسلامی ارسنجان با دو رشته کارشناسی ادبیات فارسی و کاردانی کشاورزی کار خود را آغاز کرد و یکی دو سالی هم تنها همین دو رشته دانشجو پذیرفت.
شرایط افزایش رشته سخت بود و باید ابتکاری به خرج میدادیم. اگر ما رشته میگرفتیم گاهی داد دیگر واحدهای نزدیک و دور بلند میشد. ما تنها واحد دانشگاهی بودیم که در یک بخش راه اندازی شده بود. دیگر واحدهای دانشگاهی در مرکز استانها یا دست کم، در شهرستانهای دارای فرمانداری ها راه افتاده بودند. با این همه، واحدهای دانشگاهی در استانها و شهرستانها نیز با دشواریهای فراوانی روبرو بودند.
سازمان مرکزی دانشگاه ازاد اسلامی در تهران باور نمیکرد که ما در یک بخش کوچک پتانسیل داشتن رشته های دیگر هم داریم. باید یاداور شد که راه اندازی دانشگاه ازاد اسلامی ارسنجان بیش از هر چیز ناشی از دستور شادروان ایت الله هاشمی رفسنجانی به دکتر جاسبی بود. تا ان زمان هیچ بخشی از کشور دارای واحد دانشگاهی نبود و دکتر جاسبی برای راه اندازی چنین واحد دانشگاهی نیازمند دستور ایشان بود. شاید شماری میخواستند شکست دانشگاه ازاد اسلامی ارسنجان را بعنوان نمونه ای از بیجا بودن راه اندازی دانشگاه در بخشها و شهرستانهای کوچک به دیگران نشان دهند.
برای گره گشایی از کار  وقتی برای دیدار از دکتر جاسبی ریاست وقت دانشگاه ازاد اسلامی  گرفتم تا با تنی چند از بزرگان ارسنجان به دیدار ایشان برویم.
شادروانان اقای دکتر محمد حسین اسکندری، دکتر سید ابوالقاسم رییس السادات، دکتر سیدمرتضی محمودی ارسنجانی، حاج اقا ذبیحی امام جمعه وقت ارسنجان، اقای حسین رضایی از پیشگامان راه اندازی دانشگاه و اقای مهندس شیرازی که خداوند بر عمرشان بیفزاید از اعضای تیم ما بودند. شاید کسان دیگری هم بوده اند که به یاد ندارم.
دکتر سید ابوالقاسم رییس السادات استاد اقای دکتر یحیوی معاون پزشکی اقای دکتر جاسبی بودند. افزون بر این، ایشان استاد گروه پزشکی دانشگاه ازاد اسلامی تهران و از همکاران دکتر ولایتی هم بودند. شادروان دکتر رییس السادات بر پایه روال خود کراوات داشتند. هیچ پست و مقامی را هم فدای راستی و درستی خود نکردند و دست از پوشش خود برای دریافت مقام، بر نداشتند. اقای دکتر رییس السادات از جهره های شناخته شده ان زمان و پزشک شمار فراوانی از رهبران در جمهوری اسلامی هم بودند.
شادروان دکتر سید مرتضی محمودی ارسنجانی، از بزرگان حقوقی وزارت نفت و دوست بسیار نزدیک اقای کلهر معاون مالی و اداری اقای دکتر جاسبی بودند. ایشان هم مدت فراوانی با شادروان شهید رجایی و رهبر کنونی جمهوری اسلامی در نهاد ریاست جمهوری همکاری داشتند و از چهره های شناخته شده ان زمان بودند.
امام جمعه وقت ارسنجان با عبا عمامه تشریف داشتند. شادروان اقای حسین رضایی در سخنانشان، پیوسته یاداوری میکردند که من سواد ندارم اما به دنبال دانشگاه رفتن فرزندان این اب و خاکم. در برابر  کوچک مزاجی اقای رضایی، اقای دکتر محمد حسین اسکندری استاد کم نمونه ادبیات فارسی و عربی دانشگاه شیراز بودند. ایشان افزون بر استادی ادبیات فارسی و ادبیات عرب، سخنوری توانا و کم مانند بودند که بسیاری از بزرگان در استان فارس و کشور ایشان را میشناختند. اقای دکتر زارع معاون وقت اموزشی دانشگاه ازاد اسلامی که در جلسه بودند همیشه از دکتر اسکندری با عنوان استاد یاد میکردند.
بنابراین دو تن از معاونین دکتر جاسبی از شاگردان گروه همراه ما بودند و اقای دکتر جاسبی ریاست دانشگاه و اقای کلهر معاون مالی اداری دانشگاه نیز از ارادتمندان و همکاران دکتر سید مرتضی محمودی ارسنجانی بوند.
خوشبختانه تیم ما نیرومند وارد میدان شده بود. با زیرکی نشان داده بودیم که این سرزمین کوچک چه نیروهای ارزشمندی را به کشور و دانشگاه ازاد اسلامی تقدیم کرده است.
جلسه شروع شد. بنده گفتم گرچه ارسنجان گرچه شهر کوچکی است اما از درون بزرگ و شایسته است. گوشه ای از کارهای انجام شده را برشمردم. یاداور شدم که ساختمان دانشگاه در حال ساخت است و به زودی اماده بازگشایی میگردد. گوشه ای از راه اندازی مزرعه اموزشی و ازمایشگاههای دانشگاه ارسنجان را برشمردم. درخواستم ان بود که به کوچکی جغرافیایی شهرستان ارسنجان نگاه نکنید و رشته های بیشتری برای ارسنجان تصویب شود. خوشبختانه نمونه ای از بزرگی معنوی ارسنجان در همان اتاق به نمایش درامده بود.