فرهنگ لجبازی چندیست که ویروس کرونا در کشور ما شیوع پیدا ک | دریچه ((نقد مسائل اجتماعی از منظر فرهنگی))
فرهنگ لجبازی
چندیست که ویروس کرونا در کشور ما شیوع پیدا کرده، جان عزیزانی را گرفته و عده‌ی بیشتری را درگیر خود کرده است. اینکه مسئولین کشور ما چگونه به مقابله با این ویروس پرداخته‌اند یا چقدر آن را جدی گرفته‌اند یا قرنطینه را به تمسخر گرفته‌اند، بماند. اینکه برایشان شرکت در راهپیمایی و انتخابات مهمتر از جان مردم بود هم بماند. اینکه دلارهای ترانزیت مسافران چینی برایشان مهمتر از دوراندیشی در مورد رکود اقتصادی حاصل از کرونا بود هم بماند. به نیمه‌ی دومِ جریان، کار دارم که ما مردم باشیم. آیا رفتار ما مردم بر اساس یک چارچوب مدنی و مدرن بوده و است؟ باید اعتراف کنیم که خیر. به طور مثال، برخی از اقشار مذهبی به گونه‌ای لجوجانه، رعایت دستورات صادره از مراکز مبارزه با کرونا را، توهینی به اهل بیت دانسته و بر علیه آن موضع گرفته‌اند؛ از امام جمعه‌ی مشهد گرفته تا تولیت حرم در قم، تا روحانی محله‌ی ما. اتخاذ چنین مواضعی از سوی آقایان، لیسیدن ضریح را در پی دارد از سوی مریدان. رقص و پایکوبی عده‌ای در بازارِ شهرهای مختلف و به سخره گرفتن خطر شیوع بیماری یا مردمی که در یک مغازه‌ی کوچکِ پر ازدحام، مشغول خریدند یا در مسجد نماز جماعت برگزار می‌کنند یا آنهایی که به مهمانی و مسافرت می‌روند؛ همه و همه گونه‌هایی از فرهنگ لجبازی ما ایرانیان را به تصویر می‌کشند. فرهنگ لجبازی، جدی نگرفتن اموری است که کاملا جدی‌اند و روی زندگی ما و عزیزان ما تاثیر دارند.
البته متاسفانه فرهنگ لجبازی نه فقط در این مورد بلکه در سایر موارد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی امور عادی زندگی ما ایرانیان، قابل مشاهده است. هجوم به خرید کالاهایی مانند خودرو، ارز و طلا که گاه بی دلیل گران می‌شوند را ملاحظه کنید. با چه کسی لج می‌کنیم؟ چرا با سلامتی و آینده‌ی خود و فرزندانمان بازی می‌کنیم؟
