شفقت به خود ، علم پیچیده ی فضاپیماها نیست و یک حالت کمیاب ذهن | خانه بهی
شفقت به خود ، علم پیچیده ی فضاپیماها نیست و یک حالت کمیاب ذهن که پس از سال ها مراقبه بتوانیم به آن دست پیدا کنیم هم نیست . در پایه ای ترین سطح ، در شفقت به خود نیاز است یک دوست خوب برای خودمان باشیم . این خبر دلگرم کننده ای است چون بیشتر ما همین الان هم میدانیم چطور یک دوست خوب باشیم، لااقل برای دیگران بلدیم دوست خوبی باشیم. وقتی یک فرد نزدیک به ما ، مشکلی در زندگیش دارد و با احساسات سختی مواجه است ، ما در طول سال ها زندگی یاد گرفته ایم به او چه بگوییم : خیلی متاسفم ، الان به چی نیاز داری ؟ کمکی از دست من بر می یاد ؟ یادت باشه من کنارتم . ما میدانیم چطور صدایمان را ملایم و نرم کنیم ، از لحنی گرم استفاده کنیم و بدن مان را در کنار او آرام نگه داریم.
ما می‌توانیم به طرز ماهرانه ای از لمس کردن برای انتقال این واقعیت استفاده کنیم که او برایمان مهم است، شاید فرد را در آغوش بگیریم یا دستش را بگیریم. ما همچنین با اقدامات شدید برای عزیزانمان در صورت نیاز آشنا هستیم. همه ی ما آن انرژی شبیه خرس مادر را زمانی که احساس میکنیم ، کسی که به او اهمیت می‌دهیم در خطر است و نیاز به محافظت دارد را حس کرده ایم یا زمانی که برای مقابله با یک چالش نیاز به یک لگد کوچک در لحظات بحرانی دارد. ما خرد لازم برای درک این که چه مراحلی را در لحظه ،دیگری نیاز دارد را به دست آورده ایم.
اما غم انگیز است که با خودمان ، حتی نزدیک به آن درجات از شفقت ، در زمان هایی که در رنج دست و پا میزنیم ، رفتار نمیکنیم . به جای آن که مکث کنیم و از خودمان بپرسیم ، در این لحظه به چه نیاز داریم تا بتوانیم خودمان را آرام کنیم یا خود را حمایت کنیم ، بیشتر خودمان را سرزنش میکنیم ، درون وضعیت حل مسئله ، غرق میشویم ، یا به سادگی وحشت زده میشویم ……..
