*روشن نبودن اراده در گفتگوهای برجام و نزدیک بودن برگشت تحریمها | دکتر سید محمد جعفر ناظم السادات

*روشن نبودن اراده در گفتگوهای برجام و نزدیک بودن برگشت تحریمهای سازمان ملل*
از انجا که نگرش نادرست به پیمانهای بین المللی میتواند پیامدهای ناگواری برای کشورمان ایران داشته باشد، این نوشتار کوشش دارد تا برخی از سستیها در تیم گقتگو کننده ایران در برجام را یاداوری نماید. امید انکه یاداوری کمبودها راهی برای رفع انها و سربلندی ملت و دولت ایران باشد.
*نشانه های بی ارادگی*
1- دست کم گرفتن گفتگوها و فرستادن نمایندگانی از ایران که گویای شایسته ای از تاریخ فرزانگی ایران نیست. گرچه نماینده ما اقای دکتر علی باقری نزدیک به سی سال است که در سمت های بالای بخش بین الملل ایران به کار مشغول است، توانایی ایشان برای برای صحبت به یک زبان زنده جهان با پرسشهای فراوان روبروست. برای چنین پستهایی شایسته است کسانی برگزیده شوند که برجستگی خود را افزون بر دانش حرفه ای همانند سیاست یا حقوق بین الملل در فرا گیری چند زبان زنده جهان نیز نشان داده باشند.
2- آقای باقری کنی در دوران تحصیل خود یک کانون دانشزایی غیر ایرانی را نیازموده اند و این یک ضعف بزرگ برای چنین کارهایی است. ای کاش دکتر کنی افزون بر تحصیل در دانشگاهی که مدیریت و تدریس ان با عمو پدر و دیگر وابستگان فامیلی ایشان بود، شاگردی در یک دانشگاه برون مرزی با استادان دانشمند و مستقل هم آزموده بودند. سخت است که در دانشگاه فامیلی مدرک گرفت و نماینده مردمی شد که در میان آنها شاید میلیونها نفر را بتوان پیدا کرد که دانش زبان خارجی آنها بیش از نماینده ارشد ایران باشد.
3-ای کاش اگر ایشان از ژرفای دل این پیمان را به سود ایران نمیدانست جوانمردانه مسول اجرای ان نمیشد. اگر در دل هم میخواهد انرا به نابودی بکشاند و در اشکار چیز دیگری میگوید که نمیدانیم جه بگوییم. نیاز است تا اقای باقری درباره باورش به برجام با مردم گفتگو کند. بدون باور داشتن ژرف به یک پیمان، نمیتوان برای اجرایی کردن ان گامهای درستی برداشت.
4- اقای دکتر باقری کنی در چند سال گفتگوهای هسته ای به مدیریت اقای جلیلی، معاون ایشان بود. همه این گفتگوهای پیش از برجام با شکست روبرو شد و قطعنامه های بدی هم علیه ایران صادر شد. اینکه ایشان با ان همه گفتگوهای بی نتیجه و پر هزینه برای ایران، خود را نامزد گفتگوی دوباره نموده است نیازمند توضیح ایشان است.
5- توانایی حقوقی و نیز توانایی ایشان برای سازماندهی تیم ورزیده حقوقی در میدان سیاست بین الملل نیز با پرسش فراوان روبرو است. چشمداشت ان است که افرادی در این سطح از گفتگو دارای چندین مقاله و کتاب برجسته در سطح جهانی باشند. نمیدانم که اقای دکتر کنی در بیرون از ایران ایا برای تدریس در دانشگاهها و یا کار در امور خارجی دعوت خواهند شد؟ کسانی که در این سطح از گفتگوی بین المللی نماینده میشوند معمولا شایستگیهای بین المللی هم دارند.
ناهماهنگی سازمانی
جدا از تواناییهای فردی تیم گفتگو کننده، نیاز است تا اقای کنی با اعتماد و پشتیبانی همه ساختار حکومت پشت میز گفتگو بنشینند. بیش از همه نیاز به پشتیبانی رهبری و ریاست جمهوری است.
در این میان امام جمعه مشهد و نماینده رهبری در خراسان رضوی که پدر خانم رییس جمهور است گفتگو با امریکا را نادرست، بیفایده و تله امریکاییها میداند.
کم و بیش همزمان با رفتن اقای باقری به دوحه اقای احمد خاتمی شعار مرگ بر امریکا را گویی بخشی از انقلاب میداند.
حال این اقای باقری با پشتیبانی کدام بخش از حکومت با امریکاییها گفتگو و قرارداد امضا کند؟ اراده ملی کجاست؟
با احترام ناظم السادات