... فیلم‌ها تغییر ناپذیرند اما تماشاگرانشان عوض می‌شوند. وقت | « نوآوری در سینما- فیروز قاسمی » Innovation in cinema
...
فیلم‌ها تغییر ناپذیرند اما تماشاگرانشان عوض می‌شوند. وقتی "زندگی شیرین" (اثر فدریکو فلینی) را در سال ۱۹۶۱ دیدم، نوجوانی بودم که "زندگی شیرین" برایش گویای همان چیز‌هایی بود که سودایش را داشت: گناه، عیاشی نامتعارف اروپایی، ماجرای عاشقانه‌ی کسالت‌آور یک خبرنگار بدبین. وقتی حدود سال ۱۹۷۰ آن را دوباره تماشا کردم، در دنیایی شبیه به مارچلو زندگی می‌کردم، خیابان نورث شیکاگو همان ویاونتو نبود، اما ساعت ۳ صبح، ساکنان آن همان طور رنگارنگ بودند و من نیز هم سن و سال مارچلو بودم.
وقتی فیلم را حدود سال‌های ۱۹۸۰ دیدم، مارچلو همان سن بود اما من ۱۰ سال پیرتر شده بودم، مشروب را ترک کرده بودم و مارچلو را، نه همچون الگوی یک نقش، بلکه به چشم قربانی‌ای می‌دیدم که محکوم است تا ابد در جستجوی خوشبختی‌ای باشد که هرگز به آن صورت یافت نخواهد شد. سال ۱۹۹۱، وقتی که در دانشگاه کلرادو فیلم را صحنه به صحنه تحلیل می‌کردم، مارچلو از آن هم جوان‌تر به نظر می‌آمد، زمانی من او را ستودم و سپس از او انتقاد کردم، اما دیگر به حالش افسوس می‌خوردم و دوستش داشتم. وقتی فیلم را درست بعد از مرگ ماسترویانی تماشا کردم، فکر کردم که فلینی و مارچلو لحظه شهود را دیده و آن را جاودانه کرده‌اند. شاید چیزی با عنوان زندگی شیرین وجود نداشته باشد. اما لازم است که خودتان به این نتیجه برسید.»
راجر ایبرت
پی نوشت:
سینما محصول و مدیون تلاش آنانی است که در راه اعتلای این هنر رنج بسیار تحمل کردند و در جهت روشنگری و اثر بخشی» نیل به اهداف از راهی که انتخاب نمودند باز نماندند و نامشان بعنوان پیشگامان هنر. صنعت سینما جاویدان ماند و آثارشان همچون سندی بین‌المللی ماندگار است.
@Noaveridarcinema
