بخشی از مقاله گفت وگو با خود  بخشی از روند طبیعی بدن و چه بس | قدرت عادت (ترک پورنوگرافی)

بخشی از مقاله

گفت وگو با خود  بخشی از روند طبیعی بدن و چه بسا نشانی از سلامت ذهنی ماست.

ما با این کار از زمان حال خارج می‌شویم و یا به گذشته سفر می‌کنیم و یا در آینده خیال‌بافی.

یکی دیگر از خوبی‌های گفتگوی درونی ما، ارزیابی خود است؛ به این معنا که مدام خودمان را می‌سنجیم تا ببینیم در مسیر درستی (سمت اهداف و ارزش‌هایمان) حرکت می‌کنیم یا خیر.

در بخش قبلی گفتیم که حرف‌زدن ما با خودمان چیزی حیاتی است و بدون آن دچار مشکلات بسیاری می‌شویم.


ولی چه زمانی حرف زدن ما با خودمان مشکل‌ساز است؟

هنگام نگرانی مغزتان از حالت خودکار خارج می‌شود و شروع می‌کند به تحلیل یک‌به‌یک حرکت‌های شما. و در این حین استرس شما افزایش پیدا می‌کند.

آسیب دیگری که حرف‌زدن با خودمان به ما وارد می‌کند در هنگام ناراحتی ماست.
ما موقعی که ناراحتیم، نیاز داریم تا با دیگران صحبت کنیم (البته شدت این امر در افراد درون‌گرا و برون‌گرا فرق دارد) و هر چه غم و غصهٔ ما بیشتر، نیاز ما به حرف‌زدن با دیگران هم به تبع آن بیشتر. ما در چنین مواقعی به «توجه» و «حمایت» دیگران نیاز داریم و هم‌دردی دیگران به ما احساس خوبی می‌دهد، ولی ته دلمان می‌دانیم که اگر بیش از اندازه دنبال توجه و حمایت دیگران باشیم، آن‌ها را زده می‌کنیم.

  هنگامی که ما با دیگران صحبت نمی‌کنیم، با خودمان صحبت می‌کنیم و هر چه مقدار این صحبت‌کردن‌ها بیشتر، میزان خشم و اندوه ما هم بیشتر. نیاز ما به هم‌دردی و توجه دیگران یکی از دلایل اصلی استفادهٔ ما از شبکه‌های اجتماعی‌ست.
ولی توجه و هم‌دردی‌ای دریافت نمی‌کنیم.
و این امر باعث می‌شود تا منزوی و جامعه‌گریز شویم.

در اینستاگرام عکس‌هایی بزک‌شده از زندگی شخصیمان را به اشتراک می‌گذاریم، باعث شعله‌ور شدن گفتگوی درونی دیگران هم می‌شویم. به این صورت که می‌دانیم تصویری که خودمان از زندگیمان ارائه می‌دهیم غیرواقعی و «رتوش‌شده» است ولی دیدن تصاویر پرزرق‌و‌برق زندگی دیگران باعث حسادت و دل‌زدگی ما [از خودمان] می‌شود، چرا که ما دوست داریم زندگی خودمان را پرزرق‌و‌برق‌تر نشان بدهیم ولی در پس‌زمینه داریم خودمان را با دیگران مقایسه می‌کنیم. حسادت و مقایسهٔ ما، همان حرف‌زدن ما با خودمان است.

اشتراک‌گذاری سریع احساساتتان در شبکه‌های اجتماعی نه تنها کمکی به شما نمی‌کند، بلکه می‌تواند باعث بدتر شدن حالتان نیز بشود. و بر خلاف چیزی که به نظر می‌رسد، حرف‌زدن شما با دیگران به کاهش غم‌و‌غصه‌های شما ختم نمی‌شود، بلکه غم‌وغصهٔ شما را تشدید می‌کند.


حرف‌زدن ما با خودمان، هرچند که طبیعی و حیاتی‌ست ولی می‌تواند عملکرد روزمرهٔ ما را مختل کرده و اصطلاحاً ما را «دیسفانکشنال (Dysfunctional)» کند.

باید بدانیم که آسیب‌های این کار تنها روانی نیستند، بلکه می‌توانند از نظر فیزیکی نیز ما را نابود کنند...
https://vrgl.ir/I74R6