ماهیت اصلی روحمان چیست؟
وقتی نگاه کردنِ بدون قضاوت و تحلیل را بیاموزی، سطح جدیدی از خرد را درک خواهی کرد.
برای اولین بار ماهیت حقیقی را خواهی دید و حس خواهی کرد، چون خود آن ذات_حقیقی خواهی بود.
برای اولین بار خودت خواهی بود و خالص تجربه خواهی کرد.
توانایی نگاه کردنِ محض، باعث ساکت شدن گفتگوی_درونی، ذهن، نفس و چیز های وابسته به آن، مانند نگاهِ بهره جویانه، که مربوط به منافع شخصی است میگردد و باعث میشود بتوانیم از دیدگاه روح الهی بنگریم.
یعنی نتیجتا دید جنسی نسبت به دیگری، دید خودبرتر بینانه نسبت به دیگری، دید نژادپرستانه، نگاه ابزاری به دیگری و هرگونه زاویه دیدی که از قضاوت و طبقه بندی کردن دیگری بر اساس سیستم های تفکری که از پیش تر آموخته ایم کنار خواهد رفت
درست مانند چشم بندی که در جلوی چشم بوده، و وقتی که این چشم بند که دائما فکر و قضاوت خود ما را نشان میداد کنار رفت، برای اولین بار چشمان ما به حقیقت گشوده خواهد شد.
حقیقتی که بیان میکند ما همه یکی هستیم و من از کل جدا نیست بلکه یکیست، هرچه هست، هستی است، خداست، و این درک فقط پس از یادگیری مراقبه، بی_ذهنی و مشاهده کردن خالص میتواند حاصل شود.
