ته لَـرزا تـویِ جا دّیّن هِـــــپاته شه کِــردِکارِ سّـر ره هی نَده لا
زِمِــسّونا، پَــئیزِ سون، چَکـومه بَـمِردِن حَقّه، اینتی نَی مـره کا
نِــرو می قورِ سَرا شَم نَکِن سو هَمون دیروز اِموئی، نا که فردا
به تبری
رضایت ندارم با دنیای که تو معرفی میکنی نگو نیست تو بگو که زندگی این است، من میگویم مرده است همواره مثل آب دریا کولاک دارد این دل بیشتر از این دلم را به هم نزن و به باد نده درخت بلند اوجای بیشه بودم برای خودم سر و تنم الان لخت و تاس (بی برگ) شده است به خدا از تن لرزه ی تو زندگی من پاشیده روی کرده های خود (رفتارها) را اینقدر نپوشان مثل زمستان و پاییز خالی و بی(پول هستم) مردن حق است ولی اینگونه مرا به بازی نگیر سر قبرم نیا و با دست خودت شمع روشن نکن همان دیروز می آمدی نه که فردا دیگر (دیر شده است)
