عليرضا فيض مشکینی شرمنده ام. همین. به قول امام علی(ع): عا | مشاور
عليرضا فيض مشکینی شرمنده ام. همین. به قول امام علی(ع): عاجزترینِ مردم کسی است، که نتواند دوست پیدا کند و از آن عاجزتر کسی است که دوستی را که دارد از دست بدهد.
خبر: نادر انقطاع، برنده ی جایزه ی بنجامین فرانکلین شد. افراد بزرگی مثل اینشتین، تسلا، پیر و ماری کوری، اورویل رایت و گراهام بل نیز موفق به دریافت این جایزه شده بودند. اما چرا من شرمنده ام، چون نادر انقطاع ایرانی است. وقتی فکر می کنم اولین زن برنده ی جایزه ی فیلدز در جهان، جایزه ی نوبل، مسئول پروژه ی کاوش حیات در فضا، اولین فضانورد داوطلب زن، مخترع قلب مصنوعی، وزیر علوم پیشرفته ی امارات، رؤسا و اساتید بسیاری از دانشگاه ها در سراسر جهان، سیاستمداران، بسیاری از مدیران ارشد شرکت هایی مانند گوگل، اپل، اوبر و . . . ایرانی اند، نخست به خود می بالم، اما بلافاصله با شرمندگی سر به زیر می اندازم. ما چقدر عاجزیم که در مدت ده ها سال، نه تنها نتوانسته ایم دوستان زیادی به دست بیاوریم، بلکه بسیاری از آنهایی را هم که داشته ایم، از دست داده ایم. البته دوستان زیادی داریم، اما: اولا دانشمندان احترام و ارزش خاصی دارند: "خداوند کسانی را که ایمان آورده اند و کسانی را که علم به آنان داده شده درجات عظیمی می بخشد" ثانیا اگر کمک های مالی، که سخاوتمندانه از کیسه ی ملت و بدون رضایت آنان، پخش می گردد، قطع شود، ممکن است بسیاری از دوستان خارجی ما در دوستی خود سست شوند، در حالی که نخبگان ایرانی، نه تنها به کمک ما نظر ندارند، بلکه اگر محیط آماده باشد تا حد باور نکردنی به کشور و ملت ایران کمک می کنند. کاش:
1 - عفو عمومی اعلام می شد، تا بجز کسانی که مستقیما کسی را به قتل رسانده اند، کلاهبرداران و اختلاسگران، سایر ایرانیان مقیم خارج کشور از تعقیب معاف باشند، تا بتوانند بدون دغدغه ی بازداشت به کشور خود سفر کنند.
2- هر اتهام، تعقیب یا احضاری برای یک ایرانی مقیم خارج از کشور هست، قبل از بازگشت به ایران اعلام می شد، تا کسانی که قصد بازگشت دارند، با خاطری آسوده و در امنیت بتوانند بازگردند. 3- به جای مبارزه ی گزینشی با فساد، مبارزه ای قانون مند، دائمی، قاطع و فراگیر با فساد اقتصادی و امتیازات سیاسی ناشی از آن در پیش گرفته می شد. 4- عفو عمومی برای دانشمندان، خبرنگاران، دانشجویان، نویسندگان و سیاستمداران زندانی اعلام می شد. 5- به جای کسانی که بزرگترین هنرشان تملق و اطاعت محض است، دانشمندان و فرهیختگان جسور در اداره ی امور کشور مشارکت داشتند. کسانی که خاک را به نظر کیمیا کنند. بیست و پنج بشکه نفت یا بیست شاخه آهن می دهید تا، با تحقیر، یک گوشی دویست گرمی بگیرید. این دویست گرم، دانش، جسارت، تلاش، عزت نفس و غرور متراکم است، که شما از کشور رانده اید. تحقیر! بله! وقتی برای نصب یک نرم افزار و انتخاب موقعیت، نام کشورهای ذره بینی هست و ایران نیست! وقتی بیشترین پول را از طرق غیر رسمی و قاچاق می دهیم و با کولبری جنس را از عراق می آوریم و با این پیام آشناییم: "این امکان در کشور شما فعال نیست!" احساس حقارت سراپای وجودمان را می گیرد. 6- کمی تحملمان در برابر جسارت و صراحت نخبگان بیشتر می شد. 7 - به اندازه ی خلیفه ی دوم سعه ی صدر داشتیم. وقتی یک عرب به او، فرمانروای قلمرو وسیع اسلامی، گفت "اگر پا کج بگذاری با همین شمشیر راستت می کنیم" آزادانه و سالم مجلس را ترک کرد! واقعا بجز شرمندگی در جواب "خلایق هر چه لایق" چه داریم بگوییم!
8- قبول می کردیم که هر ایرانی صاحب یک قسمت از هشتاد و پنج میلیون قسمت از ایران است و به همان اندازه حق دارد در سرنوشت کشور دخالت کند. بدون توجه به نژاد، دین، مذهب، قومیت، زبان، جنسیت، عقیده و ...
9- می پذیرفتیم که حکومت بر یک ملت فقیر و مفلوک هیچ افتخاری ندارد. به گفته ی ابن شهر آشوب، امام علی(ع) در اواخر حکومت خود گزارشی از وضع مردم می دهد. می فرماید: "هیچ کسی در کوفه روزگار نمی گذراند جز این که در رفاه و نعمت است؛ حتی آن طبقات فرودست هم حداقل نان گندم می خورند. سرپناهی مناسب دارند و آب گوارا می نوشند" آیا ما امروز می توانیم چنین گزارشی بدهیم؟
10 - بدون بهره گرفتن از دانش نخبگان، نمی توان مردمی داشت که حکومت بر آنان افتخار آمیز باشد. 11- باور می کردیم، غیر از ما هم کسانی هستند، که حاضرند به خاطر ایران، هزینه کنند. هرچند ما را قبول نداشته باشند.
12- باور می کردیم اقامت نزدیک به هفت میلیون ایرانی در خارج از کشور، جمعیتی برابر یک کشور پیشرفته ی اروپایی، با سطح متوسط دانش بالاتر از کشور محل اقامت، برای ایران فاجعه است. و بالاخره کاش می توانستم بگویم نفت و گاز و پول و منابع را ببرید و این ثروت را به ما بازگردانید. اما افسوس مرغ اطمینان که از دل‌ها گریخت هم سبو بشکست و هم پیمانه ریخت @moshaver111
