2023-04-16 07:22:52
فلسطین: به من چه؟ به تو چه؟
امید پور مصطفی @jomhuriyat
«آورده اند که شخصی (الف) در گوشه ای نشسته و در فکر فرورفته بود. شخصی دیگر (ب) از سویی با پریشانی و شتاب و فریاد خود را به او رساند و نفس زنان گفت:
آتیش! اتیش! آقا آتیش! آتش سوزی شده.
الف: خوب! به من چه؟!
ب: آخر خانه تو آتش گرفته.
الف: خوب! به تو چه؟!»
حالا حکایت ما و نوع مواجهه با موضوع فلسطین است.
از زمان اشغال بخشهایی از سرزمین فلسطین و ایجاد دولت یهودی تا امروز رفتارهای متفاوت - گاه در حد جنگ و تا امروز ایجاد رابطه و تعامل - با رژیم اسرائیل از جانب دیگر کشورها بویژه کشورهای اسلامی صورت گرفته است.
پس از پیروزی انقلاب در ایران متاثر از فضای هیجانی و آرمانگرایانه و نیز نفوذ و تاثیر سخنان رهبر فقید انقلاب، موضع ظاهری جمهوری اسلامی به رسمیت نشناختن اسرائیل و حتی آمادگی برای جنگ با او بوده است تا امروز که نابودی اسرائیل را بدوننیاز به جنگ میدانند.
این در حالی است که بسیاری از فلسطینیان و اعراب نه تنها موافق دخالت ما در موضوع فلسطین نیستند بلکه بارها گفته اند که به ایران ربطی ندارد و دخالت ایران اوضاع را پیچیده تر می کند.
در نحوه مواجهه با موضوع فلسطین از جانب جامعه جهانی، کشورهای اسلامی و عربی به گونه ای می توان چنین تقسیمی را ارائه داد:
برخورد سیاسی و انسان دوستانه.
تقاضا برای ایجاد دو کشور فلسطینی و یهودی و گاهی محکومیت شهرک سازی یا کشتن فلسطینیان به دست اسرائیل از جانب برخی نهادهای بین المللی و بسیاری از کشورها را می توان از این زاویه دید.
اسلامی. موضوع فلسطین و اشغال بیت المقدس را اگر به عنوانحمله به سرزمینی اسلامی و اشغال آن ببنیم رفتار بسیاری از کشورهای اسلامی درگذشته و امروز بر این مبنا بوده است.
عربی. نگرش به قضیه فلسطین به عنوان یککشور عرب و درنتیجه ایجاد مشکل و بحران برای اعراب مبنای رفتار گروهی از کشورها بویژه کشورهای عربی بوده و هست.
اغلب کشورهای عربی و اسلامی از این منظر به فلسطینیان و بویژه از طریق دولت خودگردان محمود عباس کمک می کنند.
اما جمهوری اسلامی در اینموضوع ترکیبی از رفتارهای سیاسی و اظهار قدرت را ولو با شعار اسلامی و انسانی در پیش گرفته و با برداشتن سنگی بزرگ فریاد نابودی اسرائیل و محو آن از صفحه وجود سر داده است. این رفتار در حالی است که نه ما نمایندگان بخشی از فلسطینیان (دولت محمود عباس در کرانه باختری) را قبول داریم و نه بسیاری از فلسطینیان موافق رفتار و دخالت ما در موضوع فلسطین هستند و می گویند به شما چه.
اگر به فلسطین و مصائب آن به دیده اسلامی می نگریم باید با دیگر کشورهای اسلامی مشورت و همراهی کنیم و معقولانه طرحی دراندازیم که شدنی باشد و دست کمبه ایجاد کشور فلسطینی بینجامد. آنگاه می توانبه راحتی و از هر منظر به فلسطین کمک کرد نه اینکه ما با کشورهای تاثیرگذار اسلامی رابطه درستی نداشته باشیم و نتیجه رفتارهای نادرستمان به تقویت اسرائیل و ایجاد رابطه آنرژیم با کشورهای اسلامی منجر شود و اسرائیل تا پشت مرزهای ما بیاید.
پیش از این در سال ۱۳۶۳ طرح اخراج اسرائیل از سازمان ملل متحد را با آب و تاب فراوان پی گرفتیم که اکثر کشورها همراهی نکردند و با مسکوت ماندن آن طرح در سازمان ملل تمام تلاشهای ما به هدر رفت. آن سالها نه اسرائیل قدرت امروز را داشت و نه اکثر کشورهای اسلامی با او رابطه داشتند. اما از این رفتار خود عبرت نگرفتیم.
مرحلهای دیگر نیز با ادعاهای واهی و سراسر زیان از دهان احمدی نژاد(در زمانریاست دولت نهم) در انکار هولوکاست صورتگرفت که نه تنها هیچ کمکی به فلسطین نشد بلکه اسباب حمایت جهانی از اسراییل و فشارها و محکومیتهای جهانی برای ایران را به وجود آورد.
اینکه ما طبق عادت و تکرار هر سال راهپیمایی روز قدس را در سراسر ایران برگزار کنیم حداکثر یکرفتار سیاسی است اما عملا سودی برای آزادی قدس و فلسطیننداشته است چون اگر داشت تابه حال خود را نشان داده بود.
آزادی فلسطین یا بهتر بگوییم ایجاد دولت فلسطینی با ادعاهای غیرعلمی و دور از واقع و سال شمار و روز شمار نابودی اسرائیل یا راهپیمایی در شهرها و روستاهای ایران حاصل نمی شود بلکه با واقع بینی و طرحی عملی و همراهی و عمل کشورهای اسلامی و حمایت سازمانهای بین المللی صورت خواهدگرفت اگر ...
#جمهوریت
@jomhuriyat
253 views04:22