اهل‌بیت علیهم‌السلام، اهل پاکی و صفا، انسانیت و کمال و خیر رسانی به مردم بودند. و منشأ فضایل، کَرَم، معدن خیر و احسان و بسیار انفاق می‌کردند؛ بدون آنکه تمایلی داشته باشند که دیگران آن را بفهمند. در زیارت جامعه کبیره نیز درباره آنان می‌خوانیم: «وَ عَادَتُكُمُ الْإِحْسَانُ وَ سَجِيَّتُكُمُ الْكَرَمُ»: «عادت شما، احسان و صفت ثابت و خوی درونی‌تان، کرم است». قرآن در مقاطع و موارد متعددی، به بذل و بخشش اهل‌بیت علیهم‌السلام اشاره کرده است؛ از جمله در سورۀ مائده، در مورد انفاق و بخشش امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرماید: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ»:
«همانا ولی‌امر شما خدا و رسول اوست و کسانی که نماز را اقامه کرده و در حال رکوع، زکات خود را بپردازند» علمای شیعه و سنی اتفاق نظر دارند که این آیه، درباره امام علی علیه السلام نازل شده است که در حال رکوع انگشترش را به فقیر بخشید. #
روایتی جالب از #بخشش #امام_رضا علیه السلام را #مشاهده بفرمایید.https://t.me/City_of_Karbala
